Film

In my classes we are dealing with the history of 'the media'. So one week we discuss the glorious entry of emperors in the early sixteenth century, the next we deal with Dutch newspapers during WW I and yesterday we watched the first (payed for) cinema display in 1895. Pretty fascinating stuff.

lekkernij

Een eerdere publicatie, maar ik vind het wel leuk om mijn verzamelingetje hier enigszins compleet te hebben:
Chocola, ach chocolade
met rijst, rozijnen noten,liever zonder van verkade
in schilfers, stukjes, reepjes,
liever brokken, klompen, hompen.

Ik eet, weet, zweet chocola
ik eer, begeer, verteer chocola
tegen spijt verdriet en chagrijn
bij het opstaan, verder en naar bed toe gaan.

Likkend, knabbelend, zuigend
vretend, schransend ga ik me te buiten
aan het huismerk van de champion,
ja, doe 't goedje mij maar per camion. (dat is er een vrachtwagen)

Steeds bij 't verschijnen van een puist,
die sierlijk op mijn neus prijkt
besluit ik weer te stoppen
met de stukjes en de brokken.

Maar dan begint mijn tong, mijn maag,
mijn dunne en mijn dikke darmweer te roepen om dat bruine
vloeibaar, smeerbaar, breekbaar
heel mijn wezen smacht ernaar.

Gustav, Ike

Opeens was ze weg. Ze liet een onzichtbaar gat achter, zoals ze zelf nooit zichtbaar was geweest. Ze huilde niet, zuchtte niet meer.

Ze was er niet meer. Nooit zou water nog rimpelen, of herfstblad ritselen. Geen gebolde zeilen meer als het voor haar ging, geen laveren meer als we haar tegen hadden.

Ze komt nooit terug. Ze is gaan liggen, wakkert nooit meer aan. Flakkerende vlammen en verstuivend stof zijn verleden tijd. Ze steekt niet meer op en neemt niet meer af.

Ze windt er geen doekjes om: ze heeft de aftocht geblazen.

Project: limits of facial expression

Yep, you guessed right; i got bored whilst studying:

Eenden

Om enigszins te compenseren voor mijn eerdere verhaal over eenden die zich aan hun schandelijke lusten overgeven hier dan een kleine nuance: er is ten slotte maar weinig zo schattig als donzige eendenkuikens, weinig zo lekker als confit de canard en iedereen krijgt direct een warm gevoel als men denkt aan Ernie's "rubber eendje, poppedijn". Mijn favoriete eend echter heeft vier wielen, houdt z'n snavel en werkt als twee paarden...




Er is denk ik niets wat zo dichtbij portret-fotografie in de buurt komt als een foto van een eend. Ze zijn net zo divers, net zo veelzeggend, ze kunnen net zo intens in de lens staren, net zo breed lachen en net zo droevig staan te mijmeren. En ik heb ontdekt dat ik inmiddels een vrij omvangrijke verzameling foto's heb van deze iconische voertuigen. Eenden mogen blijven.

Project: Tear

Ok, this one might look somewhat dramatic. Probably good to stress once more that any dramatic effect is not necessarily linked to a state of mind :-). This would be the perfect illustration. I took this picture and wrote this poem on a great spring day in stunningly beautiful Paris. I couldn't have been happier. What is not so great about spring days is hay fever which makes my eyes all watery. That made me think: why not try and capture the tears on a photo. Well, that appeared to be a bit hard, so photoshop once again helped me out.

Vive la France!

Yea, that movie reminded me of a great holiday in the south of France a few weeks ago (I cannot believe it's only a few weeks ago!). Ah boy, it was a good time! The picture as shown above was probably the best picture I did during those eight days. A pretty poor result if you ask me! Somehow I couldn't be bothered and it took me a few days to figure out why I didn't "see photo's". Partly because of being in great company (one should take photo's alone), partly because the weather wasn't great... but I also realised: all these French medieval villages are so flippin' pitoresque there's nothing I could possibly add to that. Their beauty is just too obvious. I actually love ugliness and unusualness, because it gives me the ability to add something to it, to open my own and other peoples' eyes to its hidden beauty.

I just read this great attempt at a definition of photo's, it's in Dutch:

"Het fotografische is gewijd aan het onmiddelijke, de verduurzaming van het ogenblik, het permanente nu: foto's hebben geen duur, ze worden gemaakt in een fractie van een seconde, het zijn splinters van de tijd sporen van de ruimte. Alleen het fragment van het heden bestaat echt in het fotografische bewustzijn, niet de continuïteit, de reis door de tijd." A. Mulder

Translating it would take another ten minutes and I'm already taking too long here. But basically it says that photography is dedicated to the immediate, photo's don't last, only a fragment of the present excists in the photographic conscience, no continuity, no journey through time. I need to reflect on that a bit more I guess!

Review: Le fils de l'epicier

For the record: my reviews are not to be considered actual reviews. If that's what you're looking for then please google this movie and I'm sure you'll find some very reasonable ones. My endeavour is more to point out some aspects of the movie that stood out to me and somehow relate to my life.
And yep, in English! I'm hoping to use a couple words from my newly begotten vocab, such as corollary and burgeoning. Will try to squeeze those in:
'Le fils de l'epicier' (The grocer's son) is set in beautiful Provence, south of France. Not beautiful in a Swiss-Alps kind of way, or in an Alaska-wilderniss kinda of way... No, it's beautiful in it's complex-cultural-social-old-people-left-in-pittoresque-towns-with-houses-with-roses burgeoning-climbing-against-medieval-walls-gastronomic-historic-metereologic-unique kind of way. Nicely accentuated by some yellow filters by the way.
The best part is the girl... Claire (Clotilde Hesme, shouldn't have looked up the real name that just busted my pink bubble). There is this one scene where Clair (forget Clotilde!) runs out of the house when she hears the grocer's van approaching with the guy in it, Antoine. She comes out running with two wooden spoons and is all smile and lovy-doviness (and she's french, which helps a great deal) and she starts waving the wooden spoons as if she were one of those deck officers on an aircraft carrier. Reading back what I just wrote kind of made it seem not so sweet, but you should have seen her pulling it of! I then realised that girls don't do that these days you know. They don't coming running out of houses with wooden spoons, waving them in the air to welcome their lovers... I would love it if they did that. All of this is corolarry of my everlasting singleness (that's not actually true but I seriously didn't know how else to put this word in!).
I guess I'm just trying to say that it's a really nice movie. Kind of romantic but not too bad and I really think you should see it at some point. Vive la France!

Gecommusofeer

Dag één van mijn studie zit erop, nog vier jaar minus één dag te gaan, holadijee!

Volop gefilosofeerd over het nut en onnut van taal in communicatie. Wat mij betreft gaan we nog wel even de diepte in want dit is 'skimming the surface'. De hele discussie over 'medium' en 'message' en de relatie daartussen heb ik net haarfijn uitgeplozen voor mijn eindscriptie over de emerging church en ik hoop toch werkelijk dat men daar op universitair niveau nog iets zinnigs aan toe kan voegen. Ik houd je op de hoogte.

Hoe dan ook het is wel lichtelijk entertaining om bepaalde vragen te stellen. Een klassiek voorbeeldje: Is het glas half leeg edanwel half vol?

Menigeen zal zeggen half vol. Maar over het volgende glas is men het minder snel eens.

Dit schijnt ermee te maken te hebben dat de notie half vol verwijst naar het proces van 'vol geraken' en half leeg evenzo naar het proces van 'legen'. Ik bemerkte overigens bij mijzelf dat het bij mij waarschijnlijk nog steeds in eerste instantie half vol zou heten in het tweede voorbeeld. Namelijk omdat de notie 'vol' voor mij verwijst naar de substantie cq. water en leeg naar wat er niet is. Half leeg is dus de helft van niets. Een beetje onzinnig om daar woorden aan vuil te maken. Ook speelt hier wellicht mijn optimistische natuur (hm, da's nieuw) me parten: bij mij is het glas tegenwoordig altijd half vol. Behalve nu want mijn glas is leeg en mijn hoofd ook... aan de studie!

Herfst en eenden

Herfstkleuren, donkere luchten, stortregens, storm... alle clichés van de herfst doen weer van zich horen. En dus voeg ik, al even clichématig, de overige ingrediënten toe voor een ultiem derde seizoen: kaneelthee, boek, bank, jazz op de achtergrond.
Om me ten volle bewust te blijven van de elementen neem ik zo af en toe een korte break, bijvoorbeeld om de uien te halen die ik bij mijn supermarktbezoek j.l. vergeten was (en dus voor de derde keer binnen twee uur mijn bonuskaart laat scannen. De beste man of vrouw die deze gegevens uitleest om ons, de klant, nog beter van dienst te kunnen zijn (lees: nog meer geld uit de zak te kunnen kloppen) lacht zich een kriek, gelukkig staat die kaart op naam van mams).
Onderweg daarnaartoe werd mijn zonnige herfsthumeur enigszins verstoord door een eend die zo zot kwaakte dat het klonk naar de trilfunctie van mijn mobiel en dus mijn hand vol verwachting naar mijn rechterbroekzak deed schieten (ik kan dit inmiddels sneller dan mijn schaduw, behalve als ik mijn skinny-jeans aan heb, dan bel ik de volgende dag terug). En toen de ontdekking: het was die nare eend. Deze kwakende vrienden brengen mij vaker tot een zekere mate van agressie. Zo stapte ik een aantal jaar geleden in Engeland bijvoorbeeld een keer de deur uit met een blij-verukte zucht... een fantastische nacht geslapen en daarna zo'n stille tijd waarbij de tranen over je wangen stromen en de conclusie alleen maar kan luiden "God is goed, amen, Halleluja!" Het gras was groen, de lucht blauw...kortom niets kon deze dag verspesten.
Toen werd mijn blik getrokken door een groepje eenden dat op dat nog net zo groene gras een boel stampij aan het maken was. Wat was het geval? Vijf woerden hadden hun zinnen gezet op één en dezelfde vrouwtjes-eend (hoe heten die ook alweer?). Vlak daarvoor was mij ter ore gekomen dat, bij gebrek aan vrouwtjes-eenden, het niet zelden voorkomt dat woerden in hun oerdrang met velen een vrouwtjes-eend 'doodknuffelen' cq. verdrinken. Om zoiets te horen was één ding maar om het voor mijn eigenste ogen zich te zien voltrekken ging volstrekt te ver. De arme vrouw waggelde wanhopig hees kwakend van links naar rechts om zich te verwijderen van haar vele belagers. Ik kon het werkelijk niet aanzien. Als ik het me goed herinner heb ik zelfs een paar driftige stappen in de richting gezet van dat gespuis dat weer zo schandelijk alle Freudiaanse vooroordelen bevestigd, maar dat had enkel tot gevolg dat mevrouw geschrokken van dit schriele mensenkind nu regelrecht in de armen van haar moordenaars liep. Gats! Wat was mijn dag grondig verpest! Ik had waarempel zin om één van die krulstaarten een schop te verkopen die 'em zou heugen.
Wat was er nou helemaal veranderd sinds ik die deur achter me had dichtgedaan? Was God opeens minder goed? De wereld slechter? Eigenlijk was het alleen mijn perceptie die veranderde. Maar toch wel fijn dat God zo goed is dat je soms die hele ellendige gevallenheid van de schepping even die ellendige gevallenheid kan laten en je als het ware een voorproefje ervaart van hoe het eens zal zijn...

Project: behind bars

I think this blog will have to be bi-lingual to satisfy my need to improve on my english-skills, and perhaps to satisfy your need, dear/rare international reader, to have a clue what this blog is about... even though i'm not quite sure myself.

Anyway, this little project came into being whilst studying the manual of my camera (a very humble Canon EOS 350D) and trying out different options. Obviously I edited these pictures quite a bit to familiarize myself with Photoshop (Elements that is) and to get a more dramatic effect. I probably shouldn't tell you but these aren't actual bars... as in prison bars. Quite frankly this is my so called 'chaise blache' (so make that tri-lingual) a.k.a. 'Olle' at Ikea.

Another thing that I probably should point out to you is that any melo-dramatic effect can never be immediately explained as a result of my current mood! On the contrary: I'm capable of producing the most dramatic, dark and moody pictures in stark contrast to my (overall very happy) state of mind.

Oh yea, I do have an online photo album: http://picasaweb.google.com/85Jesse

Project magic chair

Een projectje waar ik me recent mee heb vermaakt. Zoals je ziet ben ik toe aan wat studio verlichting want dit tegenlicht is een drama. Als iemand ooit model voor me wil staan dan houd ik me ook aanbevolen :-)!

Het idee is niet geheel van mij. Maar nieuwe dingen verzinnen bestaat niet meer in de 'kunst' (of pogingen daartoe) anno 2008... ik denk dat ik met die gedachte vrede begin te sluiten en gewoon doe wat ik leuk vind. En leuk was het. Als iemand me bezig had gezien hadden ze me spontaan voor gek verklaart.

Review: Into the Wild

Wild at heart, madagascar, Zuid-Afrikaanse mannen activiteiten, sportscholen... allemaal leggen ze een druk bij de man neer, bij mij neer. De druk om als een soort oermensch te brullen tegen alles wat vrouwelijk, braaf en zoetsappig is, de druk om te leiden, te presteren, gespierd te zijn, vies, macho en vooral ontzettend wild. En steeds weer begint alles in mij te steigeren. Zo ben ik niet, zo ben ik niet! Ik wil gewoon aardig zijn, sociaal zijn en eigenlijk wil ik gewoon dat mijn haar goed zit en mijn kleren schoon zijn.

Maar nu is er 'Into the Wild'. Een film over een 22-jarige college graduate die besluit zijn luxe leventje achter zich te laten en te gaan backpacken met als ultieme doel Alaska...'the wild'. Al liftend, lopend, ontmoetend, genietend, afziend maakt hij iets in mij los wat tot nu toe bedekt was onder lagen westerse beschaving. Want aan het einde van de film, gehypnotiseerd door de onwaarschijnlijk mooie beelden, betoverd door dit ultieme avontuur wil alles in mij de boel de boel laten, mijn rugzak pakken en de wildernis intrekken. Overboord met sociale verplichtingen, kapsels en schone onderbroeken... ook in mij, wel heel diep in mij, zit die oerman. Na 'Into the Wild' kan ook ik zeggen 'I am a manly man'. (--> do check this link!)

En de film zelf? Na de eerste vijf minuten waarin ik me enigszins zorgen maakte om de letters die op een nogal knutselige manier door het beeld vlogen heb ik alleen maar kunnen genieten van zorgvuldig weergegeven karakters, prachtige gesprekken, mooie muziek, tragiek en humor.
Go see it!

In het begin...

Wat drijft een mens? Waarom schrijf ik weer?
Laat ik één ding vooropstellen; als hieronder geen enkele reactie staat, als nooit iemand dit leest, als deze letters en verhalen eenvoudigweg als nullen en enen door het digitale heelal zwerven tot het einde van deze wereld, tot de grote stilte, dan nog is het o.k. Want als puntje bij paaltje komt schrijf ik niet voor jou, waarde lezer, ik schrijf allereerst voor mezelf.
Ergens van binnen drijft iets mij, een scheppingsdrang, een verlangen om zaken in het leven te roepen. Niet zo vreemd aangezien mijn schepper, mijn bron, mijn begin en eind mij gemaakt heeft zoals hij... het Imago Dei borrelt en bruist in deze aderen en zoekt zijn weg naar buiten. En dus creëer ik, fotografeer ik, componeer ik in mijn welbehagen, mijn eudokia.

Allereerst dus voor mijzelf, maar daarna toch ook voor jou, zeldzame toehoorder. Misschien geniet je even mee of breng ik je op een idee. On sais jamais!